Άλλοι άλματα προς τα μπρος και εμείς όπισθεν ολοταχώς

Του Σπύρου Καλακώνα
Δημοτικού Συμβούλου

Διαβάζοντας στις εφημερίδες την είδηση για την ολοκλήρωση των εργασιών κατασκευής του νοσοκομείου Νάξου καθώς και την ολοκλήρωση των διαδικασιών για τη δημοπράτηση του νοσοκομείου της Σαντορίνης δεν ξέρω πόσοι παριανοί θα εξακολουθήσουν να αισθάνονται υπερήφανοι που απεμπολήσαμε ανάλογη κατάκτηση και κυρίως πόσοι θα νοιώθουν πιο ασφαλείς με το μέγα επίτευγμα του υγειονομικού αεροπλάνου.
Έχω καταθέσει τις απόψεις μου αμέτρητες φορές για το κατά πόσο ένα μέσο μεταφοράς ασθενών, έστω και επείγουσας, συνιστά ΛΥΣΗ στο τεράστιο πρόβλημα που αντιμετωπίζει το νησί στα θέματα υγείας και γι’ αυτή μου τη στάση έχω κατηγορηθεί για μικρόνοια και μικροψυχία και ισοπεδωτική διάθεση απέναντι στους εγκεφάλους που συνέλαβαν και εκτέλεσαν το εγχείρημα. Αντί ψύχραιμης και ειλικρινούς προσέγγισης του προβλήματος δυστυχώς και σ’ αυτό το τομέα επελέγη η τακτική του φθηνού και εύκολου εντυπωσιασμού (δια της εκδόσεως δελτίων τύπου μεταφοράς ασθενών και τραυματιών), τακτική που παραθέτει τους αριθμούς με τρόπο τυφλό και αποσπασματικό, χωρίς να επεξηγεί και ν’ αναλύει το ποιοτικά στοιχεία χωρίς τέλος να αναλύει ΣΥΝΟΛΙΚΑ τα μεγέθη και τα δεδομένα.
Απέκτησα το θλιβερό «προνόμιο» να συγκαταλέγομαι στην κατηγορία εκείνων που κοντινά τους πρόσωπα (συγγενείς, φίλοι) έπεσαν θύματα της ουσιαστικής γύμνιας του συστήματος υγείας στο τόπο μας και που δυστυχώς κανένα αεροπλανάκι, ελικόπτερο ή πύραυλος δεν στάθηκε ικανό να συμβάλλει στην αποτροπή του μοιραίου.
Πρόσφατα και παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειες των ιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού του Κέντρου υγείας και την άμεση ανταπόκριση του ΕΚΑΒ (με αποστολή σούπερ - πούμα σε συνθήκες σκληρού απαγορευτικού), δυστυχώς ένας συμπολίτης μας (κοντινό μου πρόσωπο) μπήκε σε τεράστια δοκιμασία και την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης στην εντατική μεγάλου νοσοκομείου του κέντρου, εξαιτίας της έλλειψης -σύμφωνα τουλάχιστον με τους ισχυρισμούς των εκεί θεραπόντων ιατρών- στοιχειωδών μέσων που θα απέτρεπαν τη δυσμενή αυτή εξέλιξη.
Πριν δυόμιση χρόνια ένας θείος μου εξέπνευσε ουσιαστικά αβοήθητος μέσα στο Κέντρο Υγείας μπροστά στα αμήχανα βλέμματα των μη δυνάμενων να κάνουν κάτι περισσότερο ιατρών.
Τα παραδείγματα που μπορώ να επικαλεστώ είναι αναρίθμητα ωστόσο ακόμα και αυτή η ίδια η καθημερινότητα του Κέντρου Υγείας μόνο τιμή δεν περιποιεί στην Ελληνική πολιτεία η οποία δεν εξασφαλίζει απρόσκοπτα τη δυνατότητα στον πολίτη ενός νησιού με πληθυσμό σχεδόν 20.000 ανθρώπων να πραγματοποιήσει έγκαιρα μια στοιχειώδη εξέταση ή και καθόλου ορισμένες εξετάσεις απολύτως απαραίτητες, που με τρόπο επαρκή καλύπτει παρακείμενο ιδιωτικό ιατρικό κέντρο.
Την ίδια ώρα εμείς έχουμε εστιάσει τον προβληματισμό μας στο πως θα ΔΙΩΞΟΥΜΕ το πρόβλημα (δηλ. τον άρρωστο) από το νησί και όχι πως θα διασφαλίσουμε ΕΔΩ όσο γίνεται καλύτερες και περισσότερες υπηρεσίες υγείας.
Την ίδια ώρα που τα γειτονικά μας νησιά κάνουν άλματα προς τα μπρος εμείς πορευόμαστε όπισθεν ολοταχώς αναλισκόμενοι σε αλληλοκατηγορίες και χαρακτηρισμούς που δεν βοηθούν σε τίποτα πέρα από την εφήμερη και άχρηστη δημιουργία πολιτικών εντυπώσεων.