«Υπάρχει για τους εκπαιδευτικούς μία μεγάλη ιδιομορφία. Αν δούμε την τυπική εργασιακή πλευρά, ο εκπαιδευτικός είναι δημόσιος υπάλληλος και μάλιστα σε ένα ιδεολογικό μηχανισμό του κράτους. Διότι η Παιδεία μορφώνει με βάση την κυρίαρχη αντίληψη. Και όταν η κυρίαρχη αντίληψη κατά την δική μας γνώμη, δεν είναι η καλή, ή σωστή, πάρτε το όπως θέλετε, αντικειμενικά ο εκπαιδευτικός είναι φορέας όλων αυτών των κυρίαρχων ιδεών. Από την άλλη πλευρά ο εκπαιδευτικός επειδή προέρχεται πολλές φορές από εργατικά λαϊκά στρώματα, επειδή ο χώρος πια δεν είναι ένας απλά δημοσιοϋπαλληλικός, έρχεται σε επαφή με τα παιδιά, έχει την δυνατότητα και πρέπει να αντισταθεί, δηλαδή να μη γίνεται ένα γρανάζι του συστήματος. Υπάρχει απόδειξη και στο παρελθόν και στην ιστορία των εκπαιδευτικών, ότι οι εκπαιδευτικοί μπορούν να αντισταθούν.
Για μας είναι ένα το κρατούμενο τα οικονομικά προβλήματα των εκπαιδευτικών. Ο εκπαιδευτικός αντικειμενικά δεν κάνει δουλειά μόνο μέσα στο σχολείο. Υποχρεωτικά, αν θέλει να ανανεώνει τις γνώσεις του, να ανανεώνεται και να μη γίνεται ένα μεγάφωνο, πρέπει να δουλέψει στο σπίτι. Οι συνθήκες ζωής και δουλειάς του εκπαιδευτικού να είναι τέτοιες, που όταν μπαίνει στην τάξη να μπαίνει με κέφι και όρεξη και όχι απλώς να βγάλει το ωράριο που έχει. Γι αυτό ο κατώτατος μισθός που προτείνουμε για τους εκπαιδευτικούς είναι παραπάνω από 200 ευρώ από τον κατώτατο μισθό που προτείνουμε σε άλλους εργατοϋπαλλήλους. Δεν θεωρούμε τους εκπαιδευτικούς ένα περιούσιο κλάδο, αλλά τον θεωρούμε ακριβώς έναν κλάδο που κάνει μια πολύ σύνθετη δουλειά. Τα οικονομικά πρέπει να είναι τέτοια που να μην αναγκάζεται ο εκπαιδευτικός να αναζητήσει συμπληρωματικό εισόδημα.
Θέλει επίσης ο κλάδος μία προσαρμογή στο γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος είναι γυναίκες στον κλάδο. Εμείς θεωρούμε τα δύο φύλα ίσα, αλλά δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν διαφορές και ιδιαιτερότητες, πολύ περισσότερο που στην κοινωνία μας δεν είναι ίσα πραγματικά. Και εδώ θέλει τις κατάλληλες προσαρμογές.
Αντιμετωπίζουν όλα τα προβλήματα που έχουν όλοι οι εργαζόμενοι, τα ασφαλιστικά, τα συνταξιοδοτικά, τις πολλαπλές εργασιακές σχέσεις. Γιατί και μέσα στο χώρο εδώ έχετε ωρομίσθιους. Έχετε αναπληρωτές. Είναι απαράδεκτο. Και αυτά που λένε ότι είναι πολλοί οι εκπαιδευτικοί? Να μειώσουν τις τάξεις, γιατί όσο λιγότερα παιδιά είναι σε μία τάξη τόσο περισσότερη, καλή δουλειά μπορεί να γίνει και να υπάρχει και προσωπική επικοινωνία.
Στον «Καποδίστρια» προβλέπεται να περάσει η ευθύνη των σχολείων στις νέες διοικητικές μονάδες. Στην περίπτωση αυτή θα αλλάξουν εντελώς οι εργασιακές σχέσεις. Οι εκπαιδευτικοί θα είναι υπάλληλοι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Και δεν νομίζουμε ότι θα είναι με τις εργασιακές σχέσεις που υπάρχουν μέχρι σήμερα. Και το κυριότερο, τα σχολεία θα γίνουν μία αυτοτελής μονάδα το καθένα. Θα ανήκει σε νέα διοικητική μονάδα και από εκεί και πέρα θα έχουμε αντικειμενικά διαφοροποιημένα σχολεία, όπου θα υπάρχουν ορισμένα υποχρεωτικά μαθήματα και το κάθε σχολείο μετά θα κανονίζει τι μαθήματα θα κάνει με βάση τις ιδιαιτερότητες.
Η μόρφωση θα πρέπει να είναι ενιαία για όλα τα παιδιά. Η μόρφωση θα πρέπει να είναι υψηλού επιπέδου για όλους, ανεξάρτητα σε τι επάγγελμα θα πάνε. Θα γίνει όπως στην Αγγλία, την Γαλλία κλπ, όπου τα σχολεία θα αυτοδιοικούνται από τους καθηγητές, τον δήμο, την νέα διοικητική μονάδα, τους παραγωγικούς φορείς της περιοχής. Και βεβαίως θα κλείσει τελείως η στρόφιγγα της χρηματοδότησης. Το κάθε σχολείο θα πρέπει να βρίσκει μόνο του χρήματα. Να ψάχνει για χορηγούς.
Για το θέμα της αξιολόγησης εμείς είμαστε εναντίον της ιδέας της αξιολόγησης. Όχι με την έννοια ότι δεν πρέπει να αξιολογείται το έργο του καθενός και όλων μαζί. Αλλά το σύστημα της αξιολόγησης το οποίο χρησιμοποιείται, είναι ένα σύστημα όπου εξετάζεσαι με κριτήρια αντιεπιστημονικά, λαθεμένα, αυταρχικά και εξετάζεσαι κατά πόσο είσαι προσαρμοσμένος σε αυτό που λέμε στην κυρίαρχη αντίληψη, στο σύστημα της διδασκαλίας. Η αξιολόγηση θα είναι κατηγοριοποίηση, ταξικοποίηση των σχολείων και ενδεχομένως αύριο να πάμε και σε διαφοροποίηση αποδοχών.
Θέλω επίσης να θίξω το θέμα των βιβλίων. Θεωρούμε ότι είναι απαράδεκτα. Οι αλλαγές που έχουν γίνει στην μεθοδολογία για των βιβλίων, δεν ξέρω τι λέτε και εσείς, αλλά τα παιδιά δεν μαθαίνουν πώς να αποκτούν γνώση, να έχουν κριτική σκέψη, να αξιοποιούν τη γνώση. Είναι πρόβλημα ότι το Λύκειο είναι ένας προθάλαμος για το Πανεπιστήμιο, οπότε απαξιώνεται. Έχουμε εξετάσει τα μαθηματικά, την ιστορία και τα θεωρητικά όπως η Γλώσσα. Οι εξελίξεις είναι τραγικές.
Και τέλος είμαστε αντίθετοι στο διαχωρισμό σε ΕΠΑΛ, σε ΕΠΑΣ κλπ. Θεωρούμε ότι μέχρι τα 18 χρόνια πρέπει να υπάρχει ένα ενιαίο σχολείο και τα παιδιά μετά τα 18 να επιλέγουν την επαγγελματική τους ή την επιστημονική τους μόρφωση. Δεν διαχωρίζουμε τα επαγγέλματα. Η οικονομία, η κοινωνία τα έχει ανάγκη όλα. Για μας δεν υπάρχει ζήτημα κάποιας υποτιμητικής στάσης για αυτούς που τελειώνουν το τεχνικό σχολείο, κάθε άλλο. Αυτό που θέλουμε όμως είναι όλοι, είτε σπουδάζει κάποιος είτε δεν θέλει να πάει στο πανεπιστήμιο, να έχει ένα υψηλό επίπεδο μόρφωσης, καλλιέργειας, πολύπλευρων γνώσεων.
Σήμερα μπορούν να καταλάβουν οι γονείς ποιο είναι το περιεχόμενο της Παιδείας. Πιστεύουμε ότι το γενικότερο κίνημα το εργατικό, το αγροτικό, των αυτοαπασχολουμένων, δεν μπορούν να αφήσουν το θέμα της Παιδείας μόνο στους εκπαιδευτικούς. Πρέπει να γίνει παλλαϊκό πρόβλημα. Πρέπει να υπάρχει ενημέρωση και δράση σε όλη την κοινωνία. Τα πακέτα τα οποία είναι έτοιμα και από την Ευρωπαϊκή Ένωση θα περάσουν, θα μας πάνε και στην φάση εκείνη όπου ο εκπαιδευτικός θα χάσει τον ρόλο του. Δηλαδή πρέπει το κίνημα των εκπαιδευτικών να υπερβεί όλα όσα μέχρι τώρα έκανε. Ακριβώς για να υπάρχει και υπεράσπιση των ίδιων των εκπαιδευτικών».
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου