ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ Κ.Ο. ΜΥΚΟΝΟΥ ΤΟΥ ΚΚΕ2009. Έτος Γιάννη Ρίτσου. Αλλά ποιον Ρίτσο τιμά η χώρα μας; Ποιον Ρίτσο εμείς και το κόμμα μας τιμούμε; H xώρα, η πολιτεία, η αστική τάξη τιμά τον μεγάλο ποιητή περάν του καλού (της πολιτικής) και του κακού (της κομματικής του ταυτότητας) όπως πολύ εύστοχα παρατήρησε ο Στάθης (Ελευθεροτυπία, 24-4-2009). Όμως ο Ρίτσος ήταν πρώτα απ’ όλα, πάνω από όλα και μέσα σε όλα κομμουνιστής. Ο βυζαντινός Ρίτσος, ο σουρεαλιστής, ο λαϊκός, ο ερωτικός, ο ελληνιστής, ο άρχοντας και ο αντάρτης, ήταν όλα αυτά επειδή ήταν κομμουνιστής. Και αυτό δεν πρέπει να λησμονείτε ή συνειδητά να αποκρύπτετε.
Έστω και καθυστερημένα η πολιτεία διόρθωσε ένα ιστορικό λάθος. Να μην τον προτείνει, αν και ήταν οικουμενικά αναγνωρισμένο το έργο του, ως υποψήφιο για τον βραβείο Νόμπελ, όπως έπραξε για τους δύο άλλους μεγαλοαστούς και ιδεολογικοπολιτικά συντηρητικούς ποιητές, τον Σεφέρη και τον Ελύτη. Αλλά έχει ο Ρίτσος και το έργο του την ανάγκη τιμητικών διακρίσεων για να νομιμοποιηθεί ως εξέχον στα μάτια του λαού; Όπως είπε κάποτε κάποιος μεγάλος, όταν ένα κράτος αρχίζει να δίνει βραβεία στον δημιουργό, τότε ο τελευταίος πρέπει να αρχίζει να φοβάται. Γιατί μετά τα βραβεία, το έργο θα μπει στο μουσείο, θα μνημονεύεται, θα χρησιμοποιείται, θα γίνεται άλλοθι των εξουσιών, θα πάψει να προκαλεί. Και αυτό δεν θα το ήθελε ποτέ ο Ρίτσος. Το έργο του ήταν μεγάλο, γιατί ήταν λαϊκό και πρωτοπόρο. Κινηματικό, αντι-εξουσιαστικό, ανατρεπτικό κατεστημένων ιδεολογιών και νοοτροπιών. Η ζωή του άλλωστε το απέδειξε. Ξερονήσια, βασανιστήρια, στερήσεις…….Αλλά μέχρι το τέλος, πιστός στο κόμμα και στην ιδεολογία του, αποτέλεσε πρότυπο κομμουνιστή. Αυτός ήταν ο Ρίτσος και γι’ αυτό θα μείνει ζωντανός στην ιστορική συνείδηση του λαού μας.
Σε αντίθεση με τους πραγματικά μεγάλους, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που μόνο η σωματική τους διάπλαση τους κατατάσσει στους «μεγάλους». Ο όγκος τους, δυσανάλογος με την πνευματική τους ικανότητα και αξιοπρέπεια, συνυπάρχει με μια επιπλέον χαρακτηριστική σε μέγεθος διάσταση της πολιτικής τους ταυτότητα. Aναφερόμαστε στο αφόρητο λαϊκισμό και πολιτικό καιροσκοπισμό που χρησιμοποιείται ανάλογα με την συγκυρία για να «ψαρέψει» ψήφους. Στην περίπτωση γνωστού και γραφικού πολιτικάντη του ΠΑΣΟΚ και εγγονού επίσης γνωστού δικτάτορα από την Ελευσίνα στα χρόνια του μεσοπολέμου, η τακτική είναι γνωστή. Λίγο πριν από κάθε εκλογική αναμέτρηση επιχειρεί μια ανιστόρητη, ευκαιριακή και λαϊκιστική στα όρια του ψέματος επίθεση στο Κ.Κ.Ε με ένα και μοναδικό στόχο: πώς να σταματήσει την μετακίνηση ψηφοφόρων, κυρίως εαμογενούς καταγωγής και εκείνων από λαϊκές γειτονίες προς το Κ.Κ.Ε. Ήδη από τα χρόνια του Ανδρέα Παπανδρέου, πρωτεργάτη στην διάλυση του συνδικαλισμού, της παιδείας και μαζί με άλλες αστικές δυνάμεις δημιουργίας ενός κοινωνικού και πολιτικού κυνισμού (και διαφθοράς), ο ευτραφής πολιτικός είναι ένα από τα πρόσωπα που οργάνωναν αυτού του είδους τις επιθέσεις. Αλλά πως μπορεί να πειστεί κανείς για τις αγνές προθέσεις όχι μόνο του προσώπου αλλά και ενός κόμματος του οποίου ο ηγέτης υμνούσε μέσα στην βουλή την Αυριανή και τον εκδότη της; Kαι πως μπορεί κανείς να ξεχάσει τις αποκαλύψεις του ίδιου του εκδότη, όταν χρόνια αργότερα έλεγε ότι συνειδητά έγραφε ψέματα για τους πολιτικούς του αντιπάλους μετά από άνωθεν εντολές;
Όπως τότε, έτσι και τώρα η πολιτική του ΠΑΣΟΚ είναι η ίδια. Ριζοσπαστισμός στα λόγια, χρεοκοπημένος καπιταλισμός στην πράξη. Και αν κάτι του αναγνωρίζουμε μέσα από αυτή τη σχεδιασμένη επίθεση είναι ότι σ’ όλο το πολιτικό σύστημα επιλέγει να αντιπαρατεθεί ιδεολογικά με το μοναδικό κόμμα που έχει ουσιαστικές διαφορές. Γιατί με τα υπόλοιπα, οι αντιπαραθέσεις είναι μόνο για τα κανάλια της τηλεόρασης. Η σοσιαλδημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ συγκλίνει μ’ αυτή του ΠΑΣΟΚ. Η δεξιά στροφή του ΠΑΣΟΚ με την μετακίνηση της ΝΔ προς τον «μεσαίο χώρο». Ο ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται σ’ ένα σοσιαλισμό εντός της Ευρώπης του κεφαλαίου, το ΠΑΣΟΚ για έναν «ανθρώπινο» καπιταλισμό, η ΝΔ για ένα «συμπονετικό» καπιταλισμό. Πουθενά όμως δεν υπάρχει η λέξη ΑΝΑΤΡΟΠΗ. Παντού και σε όλα. Μια πρόταση που δεν θα διαχειρίζεται τον καπιταλισμό, αλλά θα τον ανατρέψει. Και σ’ αυτή την πορεία μόνο η πρόταση του Κ.Κ.Ε είναι ιδεολογικοπολιτικά θεμελιωμένη και πρακτικά επιδιωκόμενη μέσα από την καθημερινή δράση του κόμματος.
Σε μια περίοδο που η κρίση του καπιταλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο είναι δεδομένη και η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος βρίσκεται σε εξέλιξη, οι ανά χώρα αντιδραστικές δυνάμεις έχουν αναλάβει εργολαβικά τον πόλεμο λάσπης και συκοφάντησης ως δήθεν «συντηρητικών», «παρωχημένων» και στην λογική της «χαμένης ψήφου» όλων εκείνων των ριζοσπαστικών δυνάμεων που επιχειρούν να προασπίσουν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και να ονειρευτούν ένα άλλο δρόμο ανάπτυξης της κοινωνίας, πέρα από τον καπιταλιστικό ευρωμονόδρομο που υπερασπίζονται. Στην Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ ιστορικά, και τα τελευταία χρόνια ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, είναι αντιπροσωπευτικά παραδείγματα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας που από το 1990 και μετά διαχειρίστηκε και εφάρμοσε όλες τις πολιτικές απορύθμισης των εργασιακών σχέσεων προς όφελος του κεφαλαίου με τα γνωστά αποτελέσματα. Και το τραγικότερο όλων. Αυτοί που προκάλεσαν την κρίση έρχονται να δώσουν τις λύσεις και μάλιστα με περίσσιο θράσος να κατηγορούν του κομμουνιστές ως μέρος του προβλήματος. Και μάλιστα κάποιοι εξ αυτών να ζητούν την επαναφορά του ιδιώνυμου. Αλλά αυτό δείχνει και κάτι άλλο. Ότι η στρατηγική του κόμματος στο πλαίσιο της διμέτωπης επίθεσης είναι σωστή. Τόσο προς το τα δεξιά, όσο και προς τα αριστερά.
Το ΚΚΕ ενόψει των ευρωεκλογών καλεί τον λαό να αντιληφθεί μέσα από την καθημερινότητα που βιώνει και ιδιαίτερα τους Κυκλαδίτες που θα νιώσουν στο πετσί τους τις δραματικές συνέπειες της τραγικής μείωσης του τουρισμού φέτος αλλά και τα επόμενα χρόνια, ότι αυτό το γεγονός δεν είναι τυχαίο αλλά έχει συγκεκριμένες αιτίες.
Έχει όνομα, κόμματα και πολιτικές που έφεραν αυτά τα αποτελέσματα στην χώρα μας και σ’ όλο τον κόσμο. Η αναρχία της αγοράς, ο καπιταλισμός του «καζίνου», οι αστικές δυνάμεις και τα κόμματα που την υπηρετούν, το κράτος και οι ιδεολογικοί-καταπιεστικοί μηχανισμοί του αποτελούν την αφετηρία του προβλήματος και όχι μέρος της λύσης του. Αυτό οι εργαζόμενοι πρέπει να το σκεφτούν καλά. Το ΚΚΕ καλεί τον λαό να ξεπεράσει τις προκαταλήψεις και στα στερεότυπα που η ιστορία και οι μηχανισμοί προπαγάνδας καθημερινά του επιβάλλουν και να σταθεί δίπλα στο κόμμα, ακόμα και αν δεν συμφωνούν με όλα όσα υποστηρίζει. Αλλά γι’ αυτό το ζήτημα όπως και γι’ άλλα ενόψει των ευρωεκλογών η τοπική οργάνωση του ΚΚΕ Μυκόνου θα ανοίξει μέσω του Τύπου και του διαδικτύου μια σελίδα διαλόγου και ενημέρωσης του πολίτη με θέματα τοπικού και γενικότερου ενδιαφέροντος.
Έστω και καθυστερημένα η πολιτεία διόρθωσε ένα ιστορικό λάθος. Να μην τον προτείνει, αν και ήταν οικουμενικά αναγνωρισμένο το έργο του, ως υποψήφιο για τον βραβείο Νόμπελ, όπως έπραξε για τους δύο άλλους μεγαλοαστούς και ιδεολογικοπολιτικά συντηρητικούς ποιητές, τον Σεφέρη και τον Ελύτη. Αλλά έχει ο Ρίτσος και το έργο του την ανάγκη τιμητικών διακρίσεων για να νομιμοποιηθεί ως εξέχον στα μάτια του λαού; Όπως είπε κάποτε κάποιος μεγάλος, όταν ένα κράτος αρχίζει να δίνει βραβεία στον δημιουργό, τότε ο τελευταίος πρέπει να αρχίζει να φοβάται. Γιατί μετά τα βραβεία, το έργο θα μπει στο μουσείο, θα μνημονεύεται, θα χρησιμοποιείται, θα γίνεται άλλοθι των εξουσιών, θα πάψει να προκαλεί. Και αυτό δεν θα το ήθελε ποτέ ο Ρίτσος. Το έργο του ήταν μεγάλο, γιατί ήταν λαϊκό και πρωτοπόρο. Κινηματικό, αντι-εξουσιαστικό, ανατρεπτικό κατεστημένων ιδεολογιών και νοοτροπιών. Η ζωή του άλλωστε το απέδειξε. Ξερονήσια, βασανιστήρια, στερήσεις…….Αλλά μέχρι το τέλος, πιστός στο κόμμα και στην ιδεολογία του, αποτέλεσε πρότυπο κομμουνιστή. Αυτός ήταν ο Ρίτσος και γι’ αυτό θα μείνει ζωντανός στην ιστορική συνείδηση του λαού μας.
Σε αντίθεση με τους πραγματικά μεγάλους, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που μόνο η σωματική τους διάπλαση τους κατατάσσει στους «μεγάλους». Ο όγκος τους, δυσανάλογος με την πνευματική τους ικανότητα και αξιοπρέπεια, συνυπάρχει με μια επιπλέον χαρακτηριστική σε μέγεθος διάσταση της πολιτικής τους ταυτότητα. Aναφερόμαστε στο αφόρητο λαϊκισμό και πολιτικό καιροσκοπισμό που χρησιμοποιείται ανάλογα με την συγκυρία για να «ψαρέψει» ψήφους. Στην περίπτωση γνωστού και γραφικού πολιτικάντη του ΠΑΣΟΚ και εγγονού επίσης γνωστού δικτάτορα από την Ελευσίνα στα χρόνια του μεσοπολέμου, η τακτική είναι γνωστή. Λίγο πριν από κάθε εκλογική αναμέτρηση επιχειρεί μια ανιστόρητη, ευκαιριακή και λαϊκιστική στα όρια του ψέματος επίθεση στο Κ.Κ.Ε με ένα και μοναδικό στόχο: πώς να σταματήσει την μετακίνηση ψηφοφόρων, κυρίως εαμογενούς καταγωγής και εκείνων από λαϊκές γειτονίες προς το Κ.Κ.Ε. Ήδη από τα χρόνια του Ανδρέα Παπανδρέου, πρωτεργάτη στην διάλυση του συνδικαλισμού, της παιδείας και μαζί με άλλες αστικές δυνάμεις δημιουργίας ενός κοινωνικού και πολιτικού κυνισμού (και διαφθοράς), ο ευτραφής πολιτικός είναι ένα από τα πρόσωπα που οργάνωναν αυτού του είδους τις επιθέσεις. Αλλά πως μπορεί να πειστεί κανείς για τις αγνές προθέσεις όχι μόνο του προσώπου αλλά και ενός κόμματος του οποίου ο ηγέτης υμνούσε μέσα στην βουλή την Αυριανή και τον εκδότη της; Kαι πως μπορεί κανείς να ξεχάσει τις αποκαλύψεις του ίδιου του εκδότη, όταν χρόνια αργότερα έλεγε ότι συνειδητά έγραφε ψέματα για τους πολιτικούς του αντιπάλους μετά από άνωθεν εντολές;
Όπως τότε, έτσι και τώρα η πολιτική του ΠΑΣΟΚ είναι η ίδια. Ριζοσπαστισμός στα λόγια, χρεοκοπημένος καπιταλισμός στην πράξη. Και αν κάτι του αναγνωρίζουμε μέσα από αυτή τη σχεδιασμένη επίθεση είναι ότι σ’ όλο το πολιτικό σύστημα επιλέγει να αντιπαρατεθεί ιδεολογικά με το μοναδικό κόμμα που έχει ουσιαστικές διαφορές. Γιατί με τα υπόλοιπα, οι αντιπαραθέσεις είναι μόνο για τα κανάλια της τηλεόρασης. Η σοσιαλδημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ συγκλίνει μ’ αυτή του ΠΑΣΟΚ. Η δεξιά στροφή του ΠΑΣΟΚ με την μετακίνηση της ΝΔ προς τον «μεσαίο χώρο». Ο ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται σ’ ένα σοσιαλισμό εντός της Ευρώπης του κεφαλαίου, το ΠΑΣΟΚ για έναν «ανθρώπινο» καπιταλισμό, η ΝΔ για ένα «συμπονετικό» καπιταλισμό. Πουθενά όμως δεν υπάρχει η λέξη ΑΝΑΤΡΟΠΗ. Παντού και σε όλα. Μια πρόταση που δεν θα διαχειρίζεται τον καπιταλισμό, αλλά θα τον ανατρέψει. Και σ’ αυτή την πορεία μόνο η πρόταση του Κ.Κ.Ε είναι ιδεολογικοπολιτικά θεμελιωμένη και πρακτικά επιδιωκόμενη μέσα από την καθημερινή δράση του κόμματος.
Σε μια περίοδο που η κρίση του καπιταλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο είναι δεδομένη και η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος βρίσκεται σε εξέλιξη, οι ανά χώρα αντιδραστικές δυνάμεις έχουν αναλάβει εργολαβικά τον πόλεμο λάσπης και συκοφάντησης ως δήθεν «συντηρητικών», «παρωχημένων» και στην λογική της «χαμένης ψήφου» όλων εκείνων των ριζοσπαστικών δυνάμεων που επιχειρούν να προασπίσουν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και να ονειρευτούν ένα άλλο δρόμο ανάπτυξης της κοινωνίας, πέρα από τον καπιταλιστικό ευρωμονόδρομο που υπερασπίζονται. Στην Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ ιστορικά, και τα τελευταία χρόνια ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, είναι αντιπροσωπευτικά παραδείγματα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας που από το 1990 και μετά διαχειρίστηκε και εφάρμοσε όλες τις πολιτικές απορύθμισης των εργασιακών σχέσεων προς όφελος του κεφαλαίου με τα γνωστά αποτελέσματα. Και το τραγικότερο όλων. Αυτοί που προκάλεσαν την κρίση έρχονται να δώσουν τις λύσεις και μάλιστα με περίσσιο θράσος να κατηγορούν του κομμουνιστές ως μέρος του προβλήματος. Και μάλιστα κάποιοι εξ αυτών να ζητούν την επαναφορά του ιδιώνυμου. Αλλά αυτό δείχνει και κάτι άλλο. Ότι η στρατηγική του κόμματος στο πλαίσιο της διμέτωπης επίθεσης είναι σωστή. Τόσο προς το τα δεξιά, όσο και προς τα αριστερά.
Το ΚΚΕ ενόψει των ευρωεκλογών καλεί τον λαό να αντιληφθεί μέσα από την καθημερινότητα που βιώνει και ιδιαίτερα τους Κυκλαδίτες που θα νιώσουν στο πετσί τους τις δραματικές συνέπειες της τραγικής μείωσης του τουρισμού φέτος αλλά και τα επόμενα χρόνια, ότι αυτό το γεγονός δεν είναι τυχαίο αλλά έχει συγκεκριμένες αιτίες.
Έχει όνομα, κόμματα και πολιτικές που έφεραν αυτά τα αποτελέσματα στην χώρα μας και σ’ όλο τον κόσμο. Η αναρχία της αγοράς, ο καπιταλισμός του «καζίνου», οι αστικές δυνάμεις και τα κόμματα που την υπηρετούν, το κράτος και οι ιδεολογικοί-καταπιεστικοί μηχανισμοί του αποτελούν την αφετηρία του προβλήματος και όχι μέρος της λύσης του. Αυτό οι εργαζόμενοι πρέπει να το σκεφτούν καλά. Το ΚΚΕ καλεί τον λαό να ξεπεράσει τις προκαταλήψεις και στα στερεότυπα που η ιστορία και οι μηχανισμοί προπαγάνδας καθημερινά του επιβάλλουν και να σταθεί δίπλα στο κόμμα, ακόμα και αν δεν συμφωνούν με όλα όσα υποστηρίζει. Αλλά γι’ αυτό το ζήτημα όπως και γι’ άλλα ενόψει των ευρωεκλογών η τοπική οργάνωση του ΚΚΕ Μυκόνου θα ανοίξει μέσω του Τύπου και του διαδικτύου μια σελίδα διαλόγου και ενημέρωσης του πολίτη με θέματα τοπικού και γενικότερου ενδιαφέροντος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου