Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2008

Με την ευκαιρία του εορτασμού της Εθνικής Επετείου της 28ης Οκτωβρίου 1940




ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΣΤΡΑΤΗΓΟ ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΡΑΒΙΑ

Με αφορμή την επιστολή που απηύθυνε ο « Πάροικος », στον διευθυντή της τοπικής εφημερίδας «Παριανός Τύπος», αυτήν που είναι αφιερωμένη στον αείμνηστο
στρατηγό Ιωάννη Καραβία, επιθυμώ κι’ εγώ, μια κι’ αυτές τις μέρες τιμούμε την επέτειο του « ΟΧΙ », να αφιερώσω λίγα λόγια στον ατρόμητο αυτόν στρατιώτη, που με την γενναιότητά του και τον ηρωϊσμό του, έσωσε την Ελλάδα σε μια δύσκολη στιγμή και την δόξασε σε μιαν άλλη.
Ο στρατηγός Καραβίας καταγόταν από την Αιτωλοακαρνανία, παντρεύτηκε όμως την συμπατριώτισσά μας, αείμνηστη Φώτω Σωτηρίου Μαρινοπούλου και απ’ αυτόν τον γάμο του, απέκτησε δυο παιδιά: την Μαρία και τον Θόδωρο, επίλεκτο διπλωμάτη, που τίμησε τη Χώρα μας, όπου κλήθηκε να την εκπροσωπήσει.
Την Πάρο, ο στρατηγός, την αγάπησε πολύ και την θεωρούσε δεύτερη πατρίδα του. Κάθε χρόνο ερχόταν στο νησί μας. Σ’ αυτό κατέφυγε μετά την κατάρρευση του Αλβανικού μετώπου και απ’ αυτό διέφυγε στη Μέση Ανατολή, για να συνεχίσει εκεί τον αγώνα.
Δεν έχω την πρόθεση να κουράσω τους αναγνώστες μου, με τον « βίο και την πο-λιτεία » του δοξασμένου στρατηγού. Γι’ αυτό και δεν θα εξάρω όσο θα ήθελα, όσο θα έπρεπε, τις αρετές που τον κοσμούσαν, ως στρατιωτικό, ως οικογενειάρχη, ως άνθρωπο. Από την μακρυά, την γεμάτη δάφνες σταδιοδρομία του,σε δυο μονάχα σταθμούς θα σταθώ, δυο ιστορικά επιτεύγματά του επιθυμώ, συνοπτικά, να εξιστορήσω: την Μάχη της Πίνδου και την Απελευθέρωση του Ρίμινι, παρ’ όλο που για το πρώτο απ’ αυτά, αρκετά στοιχεία αναφέρει ο «Πάροικος», στην επιστολή του, για την οποία έγινε πρωτύτερα λόγος.

* * *
Τις πρώτες μέρες του πολέμου του 1940, οι Ιταλοί, όπως ξέρουμε, μπήκαν βαθειά στο ελληνικό έδαφος και έφτασαν μέχρι την Κόνιτσα, την οποία και κατέλαβαν.
Στα γύρω υψώματα της Πίνδου, την οποία η στρατιωτική ηγεσία θεωρούσε έπαλ-ξη με μεγάλη εθνική σημασία, γιατί αν οι Ιταλοί την περνούσαν, τίποτε δεν θα μπο-ρούσε να ανακόψει την προέλασή τους και να αποτρέψει την κατάληψη της Χώρας μας, έγινε τότε μια αληθινή τιτανομαχία, μεταξύ των Αλπινιστών της επίλεκτης ιταλι-
κής μεραρχίας « Τζούλια », που διέθετε 15.000 άνδρες και 20 πυροβόλα, και του
« Αποσπάσματος Πίνδου », όπως λεγόταν η ελληνική δύναμη των 2.000 ανδρών και
των 4 πυροβόλων, που με διοικητή τον ηρωϊκό συνταγματάρχη Κωνσταντίνο Δαβάκη
φρουρούσε τις διαβάσεις της Πίνδου, προς το Μέτσοβο. Και ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη η ιταλική επίθεση, ο Δαβάκης, μαχόμενος στο ύψωμα «Προφήτης Ηλίας Φούρκας », επικεφαλής μιας διλοχίας, τραυματίστηκε στο στήθος βαρειά. Πέφτει φτύνοντας αίμα, καλεί κοντά του τον ταγματάρχη Καραβία και με φωνή που μόλις ακουγόταν, του ανέθεσε την διοίκηση του Αποσπάσματος και τον εξόρκισε να εκτελέσει αμέσως έφοδο, εναντίον των επιτιθεμένων Ιταλών.
Ο Καραβίας, αφού εμψύχωσε τους άνδρες του, εξαπέλυσε αντέφοδο και η ιαχή
« Αέρα », αντιλάλησε για πρώτη φορά στις πλαγιές και τις κορυφές της Πίνδου και δόνησε τις ψυχές των Ελλήνων μαχητών!
Ύστερα από έναν πολύ σκληρό, έναν υπεράνθρωπο αγώνα που κράτησε έξι ολόκληρες ώρες, κατά τον οποίο οι Έλληνες στρατιώτες, εμπνεόμενοι από την γεν-ναιότητα και την τόλμη του αρχηγού τους, έγραψαν σελίδες άφθαστου ηρωϊσμού, ο Καραβίας, κατόρθωσε να συντρίψει τους Ιταλούς, να τους καταδιώξει και να καταλάβει την κορυφή « Ταμπούρι », που είχε σπουδαία στρατηγική σημασία.!
Οι Ιταλοί δεν προχώρησαν πια! Ο ταγματάρχης Καραβίας, έσωσε και δόξασε την Ελλάδα. Ας σημειωθεί ότι, η νίκη αυτή, δεν ήταν μόνο η πρώτη ελληνική νίκη, αλλά και η πρώτη νίκη των συμμάχων, οι οποίοι, από την αρχή του δευτέρου παγκο-σμίου πολέμου, μέχρι τότε, μόνον ήττες είχαν γευτεί!
Ο δεύτερος ιστορικός σταθμός στη στρατιωτική «πορεία» του στρατηγού Καραβία είναι, όπως ανέφερα παραπάνω, η απελευθέρωση της ιταλικής πόλης Ρίμινι,
στις ακτές της Αδριατικής, τον Σεπτέμβριο του 1944.
Όταν τα συμμαχικά στρατεύματα ελευθέρωναν την Ιταλία, από τις γερμανικές δυνάμεις που την κατείχαν, μετά την πτώση του Φασισμού και την συνθηκολόγηση του Μπαντόλιο, η 3η Ορεινή Ταξιαρχία, του Ελληνικού Στρατού, υπό τον συν- ταγματάρχη Τσακαλώτο, ενταγμένη στη 2η Νεοζηλανδική Μεραρχία, της 8ης Βρετανικής Στρατιάς, έφθασε στον Ρουβίκωνα ποταμό. Εκεί, οι Γερμανοί, είχαν οργανώσει ισχυρή αμυντική γραμμή, που την είχαν ονομάσει « Γοτθική Γραμμή » και την θεωρούσαν σχεδόν απόρθητη!
Ο αντισυνταγματάρχης Καραβίας, διοικητής του 1ου τάγματος της ταξιαρχίας, ύστερα από σκληρή μάχη κατά την οποία οι Γερμανοί πολέμησαν με πείσμα, με μια θυελλώδη επίθεση, κατόρθωσε να διασπάσει την περίφημη αυτή γραμμή και στις 21 Σεπτεμβρίου του 1944, μπήκε θριαμβευτής στο Ρίμινι. Η Ελληνική Σημαία υψώθηκε στο Δημαρχείο αυτής της πόλης, που ο Δήμαρχός της, την παρέδωσε επίση- μα, χωρίς όρους, στον Ελληνικό Στρατό! ΄Όταν σταμάτησε ο ορυμαγδός της μάχης, έκπληκτοι οι κάτοικοι του Ρίμινι, είδαν την Ελληνική Σημαία να κυματίζει στο Δημαρχείο τους, κι’ αυτό, όταν δεν είχε περάσει πολύς καιρός, από τότε που οι στρατιώτες τους, με την βοήθεια των παλαιών συμμάχων τους, των Γερμανών, είχαν κατακτήσει την Ελλάδα! Η μάχη για την διάσπαση της περίφημης Γοτθικής Γραμμής και η κατάληψη του Ρίμινι, από ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις, πρόσθεσαν μια ακόμα σελίδα δόξας, στην ελληνική στρατιωτική ιστορία.
Το γράφω και παραπάνω. Δεν θα εξιστορήσω ολόκληρη τη ζωή και την δράση του στρατηγού Καραβία. Άλλωστε, δεν μπορούν να χωρέσουν σ’ ένα άρθρο, τόση δράση και τόση δόξα! Δεν μπορώ, όμως, να μην αναφερθώ στις κυριώτερες τιμητικές διακρίσεισς, από τις πολλές που του απονεμήθηκαν, για την ηρωϊκή δράση του, στα πεδία των μαχών: Είχε δύο προαγωγές « επ’ ανδραγαθία » , πήρε τρεις φορές το «Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας», το μεγαλύτερο ελληνικό παράσημο. Οι Βρετανοί τον τίμησαν με το παράσημο «D.S.O.», που είναι το μεγαλύτερο παράσημο που απονέμεται σε ξένους και τον ονόμασαν « Επίτιμον Αξιωματικόν της Βρετανικής Αυτοκρατορίας », ύψιστη τιμή που μπορεί να απονεμηθεί σε έναν αξιωματικό. Γι’ αυτό και στην κηδεία του, στις 25 Ιουλίου 1994, παραβρέθηκε και κατέθεσε στέφανο στη σωρό του, ο Βρετανός πρέσβυς στην Αθήνα!

* * *
Αυτά τα λίγα, αφιερώνω στη μνήμη του δαφνοστεφανωμένου στρατηγού, που η δόξα του αντανακλά στο νησί μας!
Συμφωνώ με τον «Πάροικο». Είναι καιρός, η πόλη μας, να τιμήσει με τον τρόπο που του αξίζει αυτόν τον μεγάλο άνδρα, αυτόν τον ήρωα, που έσωσε και δόξασε την Ελλάδα. Δεν είναι αρκετά, το Ψήφισμα που εξέδωκε ο Δήμος της Πάρου, την ημέρα της θανής του και η απόφασή του να δώσει το όνομά του,στον δρόμο της πόλης μας που βρίσκεται το σπίτι του. Πρέπει να δούμε τη μορφή του λαξεμένη σε παριανό μάρμαρο, να κοσμεί μια από τις πλατείες της πόλης μας.
Ας σταματήσει, επιτέλους, η αδιαφορία που μας χαρακτηρίζει σ’ αυτή την πόλη. Ας μην αφήνουμε τη λήθη να σκεπάζει τους πάντες και τα πάντα. Είναι καιρός να αναγνωρίζουμε τις αξίες και ανάλογα να τις τιμούμε! –

ΠΑΝΑΓ. Ι. ΠΑΤΕΛΛΗΣ

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Συγχαρητήρια στον κ. Παναγιώτη Πατέλλη για την τόσο πλήρη και ακριβή σκιαγράφηση του ένδοξου Ελληνα στρατηγού και ΗΡΩΑ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΑΡΑΒΙΑ.
Δημήτρης Γιάγκου Αργυρόπουλος

Ανώνυμος είπε...

Συγχαρητήρια για το εξαιρετικό άρθρο. Θα ήθελα να ζητήσω την άδεια να χρησιμοποηθεί η φωτογραφία του στρατηγού στη Wikipedia, όπου υπάρχει σχετική καταχώρηση για τη δράση του.

ΦΚ

Παριανός Τύπος είπε...

Η αναπαραγωγή του άρθρου είναι ελεύθερη